โยชิกาวะ เออิจิ

เซกิชูไซอยู่ในวัยแปดสิบปี รูปทรงงามสง่าเปรียบได้กับนกกระเรียน สุขภาพแข็งแรงเป็นเลิศ ตาดีฟันดีเป็นที่ภาคภูมิใจ และที่พูดอยู่เสมอว่า “ข้าจะอยู่ถึงร้อยปี”

 

พระร่างสูงผิวขาวหมดจด เดินวางท่าสง่างามเข้ามาใกล้ และหยุดโค้งคำนับอย่างดงามตามประเพณี ทำเอานักดาบหนุ่มที่ยังนิ่งขึงอยู่ในอารมณ์ที่เพิ่งจะตวัดดาบสังหารศัตรูคนสุดท้าย สะดุ้งกลับมาเป็นตัวของตัวเองและรีบลดปลายดาบอาบเลือดลงต่ำ

 

ส่วนมูซาชิ พอตวาดลูกศิษย์ขาดคำก็ออกเดิน ก้าวยาว ๆ ย่ำไปบนทางดินด้วยฝีเท้าที่มั่นคงมุ่งตรงไปข้างหน้า โจทาโรมองตามไป ทำท่าจะตะโกนเรียก แต่ก็กลั้นเอาไว้ ยกมือทั้งสองขึ้นปิดหน้าถลาไปซบกับต้นไม้ใหญ่ข้างทาง

 

ลมและฝนเมื่อคืนก่อนชำระล้างฤดูใบไม้ผลิจนหมดสิ้นไม้เหลือทิ้งแม้แต่ร่องรอย เช้าวันนี้ดวงอาทิตย์สาดแสงแรงกล้าจนแสบผิวมาตั้งแต่โผล่พ้นขอบฟ้า

 

“ขอให้รู้ไว้ว่าตอนนั้น ถ้าทาเกโซคนนี้คิดสู้ละก็ คนที่เหมือนแตงกวาแห้งตายคาเถาอย่างเจ้า ข้าเหยียบเบา ๆ ก็แหลกจมดินไป ไม่ต้องเสียงแรงมากมาย”

 

กล่าวถึงโอซือ วันที่ลงมาจากภูเขากลับมาที่วัด สาวน้อยรู้สึกเหงาขึ้นมาอย่างจับใจทันทีที่เข้าไปอยู่คนเดียวในห้อง จนต้องถามตัวเองว่าทำไมจึงเป็นเช่นนี้ ทั้ง ๆ ที่นี่ไม่ใช่เป็นครั้งแรกที่อยู่คนเดียวในห้องสักหน่อย

 

แขกคนสำคัญยินดียิ่งนักเมื่อเห็นโอซือเดินเข้ามาในห้องเจ้าอาวาส จัดแจงจับหมวกที่ปัดเป๋อยู่ให้เข้าที่วางท่าที่คิดว่าดูดีเป็นที่ต้องตาสาวน้อย หน้าหนวดปลาดุกแดงเรื่อแสดงว่าร่ำเหล้าสาเกมาจนได้ที่

 

หนุ่มชาวบ้านที่ถูกนักรบซามูไรเกณฑ์เป็นกองหนุน ออกไล่ล่าทาเกโซไปตามภูเขารอบ ๆ หมู่บ้านไม่เว้นแต่ละวัน จนไม่มีอันทำมาหากิน เวลาจะเก็บใบหม่อนเลี้ยงไหมก็ไม่มี จะคราดดินเตรียมดินก็ต้องคลาดไป

 

“หนูรีบเรียกเอาไว้เพราะอยากถามเหมือนกัน แต่ทาเกโซหลบหน้าแวบหายไปเลยไม่รู้ทำไม นายคนนี้ปกติก็เป็นคนแปลกอยู่แล้ว แต่วันนี้หนูไม่เข้าใจจริง ๆ จ้ะป้าว่าพอได้ยินหนูเรียกทำไมถึงต้องหนีด้วย”

 

ส่วนโอซือแต่งชุดกิโมโนสวยงามคาดโอบิที่เพิ่งเย็บเสร็จใหม่ ๆ นั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้ลงรักที่อยู่อีกด้านหนึ่งของปะรำดอกไม้ บนโต๊ะมีกล่องลงรักปิดทองใส่แท่นฝนหมึกดำพร้อมกระดาษหลากสี สำหรับเขียนบทกลอนคาถาตามคำขอของผู้มาสรงน้ำพระ